Bloeiende reuzencactussen

Toen Burgers’ in 1994 de Deserthal opende, waren de saguaro cactussen uit Arizona de meest spectaculaire elementen. We waren er dan ook reuzentrots op deze uitzonderlijke cactussen, die in de natuur wel 14 meter hoog en zeven tonnen zwaar worden.

Toen Burgers’ Zoo in 1994 de Desert opende, waren de saguaro cactussen uit Arizona de meest spectaculaire elementen. We waren er dan ook reuzentrots op deze uitzonderlijke cactussen, die in de natuur wel 14 meter hoog en zeven tonnen zwaar worden. Maar tegelijkertijd wisten we dat we een paar moeilijke klanten in huis hadden gehaald. Volgens de berichten overleefden maar weinig saguaro’s van deze afmetingen - onze waren toch al tot zes meter hoog - het eerste jaar na hun verhuizing. Door ze in het eerste jaar zo goed als geen water te geven, hebben ze echter de kans gekregen van de onvermijdelijke klap van het transport te herstellen en hun wortelstelsel langzaam weer vorm te geven. Pas heel laat hebben ze hun eerste echte regenbui gekregen. En deze aanpak had resultaat! Al in het tweede jaar kwamen de grootste exemplaren in bloei. En sindsdien zijn ze elk voorjaar eind mei/ begin juni in bloei gekomen en hebben ze ons laten genieten van de roomwitte bloemen die in groepen verschijnen op de toppen van de stammen en zijtakken. Die bloemen zitten niet voor niets zo hoog want planteneters zouden ze anders maar wat graag consumeren. Nu kunnen er alleen maar vogels, vleermuizen en insecten bij. 

Bestuiving

Die dieren komen er inderdaad ook op af om er van de nectar te snoepen. In Amerika trekken in de bloei- en vruchttijd van deze cactussen witvleugelduiven uit Centraal-Amerika richting woestijn om zich tegoed te doen aan de lekkernijen. Ook in Burgers’ Desert kun je soms wel een witvleugelduif met zijn kop helemaal in een bloem zien verdwijnen om er dan flink bepoederd weer uit te komen. Cactusbloemen hebben nu eenmaal veel meeldraden! Als zo’n vogel daarna weer een andere bloem induikt, zal hij ongewild daar voor bestuiving zorgen en zo heeft niet alleen de duif een voordeeltje maar ook de cactus.

Vruchtbaar

Na de bestuiving ontstaan de vruchten: grote groene, enigszins sappige lekkernijen. En al weer is het dan maar goed dat ze zo hoog zitten! Hierdoor worden ze er niet te vroeg opgegeten en kunnen ze voldoende rijpen. Totdat vogels ze aanpikken of ze naar beneden vallen waarna pecari’s, knaagdieren, herten of zelfs coyotes ervan smullen. Al deze dieren zorgen via hun ontlasting voor de verspreiding van de zaden. Behalve de knaagdieren natuurlijk, zij verteren de zaden die ze in stukjes hebben gebeten. Maar soms komen alle dieren te laat. Dan is de mens ze voor geweest. Indianen hebben van oudsher deze vruchten verzameld en er allerlei feestelijkheden rondom georganiseerd. Maar hoe kom je nou bij die vruchten op zes tot tien meter hoogte? Wel daarbij kregen ze hulp van de cactussen zelf. Als een reuzencactus afsterft, blijft er een houten skelet over. De lange houten ‘ribben’ hebben met een beetje geluk precies de juiste lengte om er de vruchten mee van de toppen af te tikken!