Er leefde eens op een klein eilandje aan de westkust van Mexico... Zo zou een sprookje kunnen beginnen, maar in dit geval zijn we nog lang niet bij: en ze leefden nog lang en gelukkig.
We hebben het over Socorroduiven. Een middelgrote grondduivensoort, verwant aan bijvoorbeeld de witvleugelduiven, die het in onze Desert zo goed doen. Zoals de naam al doet vermoeden heet het eiland Socorro en daar leefden de duiven vooral in de wat hoger gelegen delen.
In 1957 kwamen er mensen op het eiland wonen. Die joegen op de duiven, verwilderde katten deden zich te goed aan deze gemakkelijke prooidieren, en schapen verwijderden de volledige bodemvegetatie, het natuurlijk biotoop van deze duiven. Vijftien jaar later, in 1972, werden de laatste wilde Socorroduiven gezien, ondanks langdurig ornithologisch onderzoek op het eiland. Ze zijn in het wild uitgestorven.
Bij particuliere vogelkwekers en ook in dierentuinen waren er nog wel Socorroduiven en sinds 1995 is er een Europees fokprogramma (EEP) voor deze soort. Tot nog toe blijken de resultaten niet erg bemoedigend. Zoals we in ons eigen park hebben mogen ervaren kent deze soort grote problemen met de vruchtbaarheid. Er worden maar weinig eieren gelegd, ook als de dieren enthousiast nesten bouwen, en als er al eens een ei is, is het vaak niet bevrucht.
Sinds 1997 hebben we in Arnhem ook Socorroduiven en hebben we alles in het werk gesteld om met deze soort tot kweekresultaten te komen. In 1998 was er al eens een jong, dat jammer genoeg maar twee dagen leefde. Ook afgelopen december kwam er een Socorroduifje uit het ei, dat maar één dag oud werd.
Inmiddels is er echter voor het eerst in ons park een Socorroduifje groot gekomen. Hopelijk is de ban nu gebroken en volgen er meer jongen. Daarmee zijn de problemen voor deze soort nog lang niet de wereld uit, en er moet nog heel wat gebeuren voor dit verhaal een sprookjesachtig eind krijgt.
