De eenhoorn wordt meestal afgebeeld als een paard met een lange hoorn op het voorhoofd. De hoorn is meestal gedraaid als een spiraal. De kleur van het dier is sneeuwwit, maar de ogen zijn blauw. Er bestaan ook afbeeldingen waarbij de eenhoorn weliswaar paardachtig is, maar over een geitenkop en geitenhoeven zou beschikken. Soms wordt er van de hoorn beweerd dat deze slap over de kop hangt en zich alleen opricht als het dier kwaad wordt. Maar meestal worden eenhoorns met een duidelijk rechtopstaande hoorn afgebeeld.
Vroeger was India het paradijs op aarde. Hier leefde een jonge, sterke kerel die zich als een kluizenaar had teruggetrokken. Een gazellehinde werd door hem bevrucht, die in het water baadde van het blauwe meer waar hij aan de oever woonde. Zij bracht Ekasringa voort: de gehoornde kluizenaar, de eenhoorn.
De eenhoorn is buitengewoon snel en het is dan ook praktisch onmogelijk om het dier zonder list of valstrik te pakken te krijgen. De eenhoorn kan eigenlijk alleen gevangen en getemd worden door een zuivere maagd, die symbool staat voor reinheid en zuiverheid. Het beest voelt zich sterk aangetrokken tot jonge maagden. Wanneer zo’n meisje in het open veld gezet wordt, zal de eenhoorn nerveus snuivend verschijnen, met trillende flanken. Hij zal de maagd behoedzaam naderen, bij haar knielen en zijn kop in haar schoot leggen. Er is nog één andere methode: het dier zodanig tergen dat het tot de aanval overgaat. Wanneer men dan met de rug tegen een boom gaat staan en op het laatste moment een stap opzij doet, zal het woedende dier zich vervolgens met zijn hoorn aan de boom vast spiesen.
Ook in de christelijke iconografie komt de eenhoorn voor: opgejaagd door de engel Gabriël legt de eenhoorn zijn hoofd neer in de schoot van de Maagd Maria.
De eale (of yale) leefde in het zuiden van India, had net als veel eenhoorns de sik van een geit, maar ook twee gedraaide hoorns die hij in alle gewenste richtingen kon draaien. Door deze eigenschap was de eale een geduchte vechter. Volgens de verhalen hielden de Indiërs deze dieren in hun tempels om boze geesten af te weren.
Eenhoorns komen ook in de Chinese en Japanse mythologie voor. In China verschijnt de Chinese eenhoorn als bode van voorspoed aan een vrouw met een tablet van jade. Op dit tablet staat geschreven dat zij het leven zal schenken aan een jongen die een vorst zonder troon zal worden. Haar kind is de grote wijsgeer Confucius. De Japanse eenhoorn verschijnt soms plotseling in rechtszalen, waar hij onschuldigen bevrijdt en schuldigen doodt. Zelfs Caesar schrijft in zijn beroemde werk ‘De Bello Gallico’ over een eenhoorn die hij gezien zou hebben in het Zwarte Woud (Duitsland). Ook de verhalen over Koning Arthur vertellen over een magische ontmoeting van de koning met een eenhoorn. Het moge duidelijk zijn dat eenhoorns in veel verschillende mythologieën een belangrijke rol spelen en bij mensen over de hele wereld tot de verbeelding spreken.
Als geschenk krijgt Alexander de Grote bij zijn geboorte van de koningin van Egypte een prachtig paard, dat hij Bucephalus noemt – ‘hij met de ossenkop’ – vanwege zijn enorme kracht. Volgens de verhalen zou het een mythisch dier zijn: een eenhoorn met een fiere ivoren hoorn op zijn voorhoofd en de diepgroene staart van een pauw. Alexander beleeft allerlei fantastische avonturen met dit dier dat voor niets of niemand bang was en alleen Alexander duldt als berijder. Wanneer zijn trouwe rijdier Bucephalus uiteindelijk sterft, is Alexander diepbedroefd en laat hij zelfs een stad ter ere van zijn fiere ros bouwen. Bucephalus heeft echt bestaan en was ook echt het rijdier van Alexander de Grote, alleen was het natuurlijk gewoon een paard. Door de uitzonderlijke prestaties van de jonge Alexander die een enorm rijk wist te veroveren, waren mensen nog eeuwenlang diep onder de indruk van wat Alexander voor elkaar had gekregen. De verhalen werden steeds kleurrijker, avontuurlijker en fantastischer in de vertellingen die vaak van mond tot mond werden overgeleverd. Dat verklaart hoogstwaarschijnlijk waarom zo’n uitzonderlijk kundige bevelhebber wel over een mythisch rijdier zou moeten hebben kunnen beschikken in de ogen van de mensen.
Volgens de verhalen vechten de leeuw en de eenhoorn een felle strijd uit wie de heerser van het woud wordt. De uitkomst van het gevecht is afhankelijk van het seizoen. In de lente is de eenhoorn het sterkst, terwijl in de zomer de leeuw als winnaar uit de strijd komt. Dan trekt de eenhoorn zich terug in het woud en wacht op de volgende lente om wederom het gevecht met de leeuw aan te gaan.
Wanneer gif uit de hoorn van eenhoorn wordt gedronken, is het volstrekt onschadelijk. Tot poeder vermalen geldt de hoorn als een krachtig liefdesmiddel. Voor een gram van dit poeder wordt enorm veel geld betaald. Dit bijgeloof kennen we tegenwoordig helaas nog altijd en zorgt ervoor dat de neushoorn vaak het slachtoffer wordt van stropers.
De hoorn van een eenhoorn die wel eens als ‘bewijs’ van het bestaan van dit mythologische dier gevonden werd, bleek bij nader inzien een slagtand van een narwal te zijn (een dolfijnachtige). Ook hebben oplichters door de eeuwen heen narwalslagtanden als uiterst zeldzame hoorns van eenhoorns voor veel geld verkocht aan goedgelovige kopers.
De mandragora (Mandragora officinarum) is een kruid uit de nachtschadefamilie. De mandragora wordt o…
Enkele seconde geleden
Quetzalcoatl betekent letterlijk ‘gevederde slang’ of ‘kostbare tweeling’. Quetzalcoatl is één van d…
Enkele seconde geleden
Koninklijke Burgers’ Zoo maakt handig gebruik van deze tijden van overvloedige neerslag. De vele ove…
4 dagen geleden
