Camouflage bij dieren: het opgaan in de omgeving (Ocean)

Een treffend voorbeeld vormen de bakerhaaien (ook wel wobbegongs genoemd) in de Ocean. In het wild liggen deze haaien vaak lange tijd stil op de bodem van de oceaan of op een plekje in het koraalrif te wachten totdat een nietsvermoedende vis net iets te dichtbij komt. Razendsnel schieten ze dan naar voren op de vis af, om deze met wijd opengesperde bek naar binnen te slokken. In de Ocean leven de bakerhaaien in de lagune. Doordat de gevlekt bruine kleur van deze kraakbeenvissen volledig wegvalt tegen de achtergrond van het koraalrif hebben ze een perfecte schutkleur. De grillige lichaamsvorm draagt hier verder ook nog aan bij: hierdoor is het lastig te ontdekken waar de haai begint en het koraalrif eindigt en vice versa.

Een bijzonder fenomeen vormen sommige roodgekleurde vissen in de Ocean, zoals de grootoogbaarzen. Op het eerste gezicht lijkt rood juist een zeer opvallende kleur en dat is het natuurlijk ook – boven water. Wanneer je als vis echter meters diep onder de oppervlakte van de zee leeft, is rood de allereerste kleur die niet meer waarneembaar is. Het witte zonlicht bevat alle kleuren van de regenboog. Dat zie je heel mooi als je zonlicht door een prisma laat schijnen, waarbij de breking per kleur verschilt. Zeewater filtert kleuren uit het licht. De laatste kleur die overblijft, is blauw. Maar de eerste kleur die door een kolom zeewater wordt weggefilterd, is rood! Vandaar dat rode vissen op de diepte van enkele meters al niet meer rood lijken.

Ook de poon is een vis die bij uitstek door zijn kleur goed in de omgeving opgaat. De poon scharrelt vaak op de bodem rond, op zoek naar voedsel. Als de vis hierbij stil ligt, is hij lastig te spotten tegen de achtergrond van de oceaanbodem. Dit effect wordt verder versterkt door de grillige lichaamsvorm (net als bij de bakerhaaien het geval is), waardoor de poon doet denken aan een rotsblokje of een afgebroken stuk van het koraalrif.