Hoezo vleermuizen in de Bush? Er vliegen toch al jaren grote vleermuizen in de Bush? Dit zijn echter geen vleermuizen, maar vleerhonden. Deze fruitetende vleerhonden vallen door hun grootte enorm op. Toch is er een nieuweling bijgekomen. Dat is de brilbladneusvleermuis, een soort die al jaren te zien is in een verblijf in de tunnel tussen de Bush en de Desert. Van deze brilbladvleermuizen is in september een mannengroep in de Bush losgelaten.
Jaarlijks wordt de kolonie brilbladneusvleermuizen geteld. Eerst worden alle dieren in het nachtverblijf gelaten om ze dan één voor één te vangen. Een enorm werk, want iedere vleermuis moet gevangen worden en vervolgens moeten de dierverzorgers bekijken of het een mannetje of een vrouwtje is: het gaat hierbij om bijna tweehonderd dieren in totaal! De afgelopen jaren blijkt dat de geslachtsverhouding scheef groeit: meer mannen dan vrouwen. Nu is het van nature een soort die in een harem leeft, dus de verhouding moet eigenlijk omgedraaid worden. In het wild worden dan ook twee keer zoveel vrouwtjes als mannetjes geboren. Om het evenwicht in onze kolonie te herstellen, moesten we een deel van de mannen uit de kolonie halen. Ook in de natuur bestaan zogenaamde vrijgezellengroepjes. Besloten is om deze mannengroep los te laten in de Bush. Het voordeel van een mannengroep is ook dat deze zich niet kan vermeerderen, dus het aantal brilbladneusvleermuizen in de Bush kan niet ongecontroleerd toenemen.
Vleermuizen die nachtactief zijn en jaren in een kolonie in het tunnelverblijf hebben gezeten, kunnen niet zomaar losgelaten worden in de Bush. De dieren moeten blijven eten en dat moet ook gecontroleerd kunnen worden. Daarom zijn ze een week in een grot gezet in de Bush. Daar konden ze niet uit en op deze locatie werden ze gevoerd. Deze grot is niet bereikbaar voor het publiek. Na een week werd de deur open gezet. Enkele dagen was het onrustig in de Bush. Overal waren vleermuizen te vinden, maar na een week zaten de meeste vleermuizen overdag weer in de grot. Ideaal want daar worden ze nog steeds gevoerd, terwijl ze ’s nachts nog een beetje bij kunnen ‘shoppen’ in de Bush. Er valt namelijk genoeg te halen in ons overdekte tropische regenwoud voor deze hoofdzakelijk vruchtetende soort!
Vleermuizen hebben prima ogen om hun weg te vinden in het donker. Toch hebben ze nog wat extra apparatuur bij zich. Via echolocatie weten ze hun weg nog gemakkelijker te vinden. Echolocatie is een techniek waarbij een heel hoog geluid (meestal onhoorbaar voor de mens) wordt geproduceerd. De geluidsgolven kaatsen tegen objecten in de omgeving terug en dat wordt weer opgevangen door het dier. Zo kan een vleermuis prima zijn omgeving waarnemen zonder de ogen te gebruiken. Veel soorten vleermuizen vangen op deze manier bovendien vliegende insecten.
