Abessijnse hoornraven zijn al lang in Burgers’ Zoo te zien. Vaak genoeg zijn er jongen geboren, maar nog nooit is het één van de paren gelukt om hun eigen jong groot te brengen. Soms betrof het onbevruchte eieren, soms verdwenen jongen om onduidelijke redenen. Dikwijls werd er in het verleden voor gekozen om de eieren in de broedmachine te leggen en de jongen met de hand groot te brengen, met het nodige succes.

Natuurbroed

De laatste jaren proberen we echter steeds meer te stimuleren dat alle vogels hun eigen jongen grootbrengen. Dat brengt werk met zich mee voor de ouders en is dus een geweldige natuurlijke verrijking. Het is ook goed voor de jongen dat zij op een natuurlijke manier grootgebracht worden. Hopelijk zorgt dat ervoor dat zij later hun natuurlijke gedrag zullen vertonen en goede ouders zullen worden.

We zijn enorm trots dat er nu voor het eerst in de geschiedenis van onze dierentuin een jonge hoornraaf door de ouders is grootgebracht! Maar daar is wel het één en ander aan vooraf gegaan.

Een stukje geschiedenis

Moeder hoornraaf is in 1995 vanuit de dierentuin van Wenen naar Arnhem gekomen. Daar is ze door haar ouders grootgebracht in 1993. Vader hoornraaf is in 1990 in Burgers’ Zoo geboren en door verzorgers grootgebracht. Beide vogels hebben elkaar eind 2002 leren kennen. In 2003 worden er paringen gezien en ook wordt er een kapot ei gevonden. In 2004 “verdwijnt” de vrouw voor langere tijd in de nestkast en vertoont de man gedrag waardoor er wordt gedacht dat er jongen zijn. Bij een controle van de nestkast wordt er niets gevonden. Dan vindt er iets eigenaardigs plaats. Op een ochtend in 2004 wordt het vrouwtje ’s ochtends aangetroffen met een afgebroken bovensnavel. Hoe het is gebeurd blijft onbekend; het afgebroken gedeelte wordt ook niet teruggevonden. De dierenarts besluit de ondersnavel af te zagen zodat de twee snavelhelften weer even lang zijn. Hopelijk zal zij leren leven met maar een deel van haar snavel…

Snaveltje

Al snel lijkt het vrouwtje te wennen aan haar snaveltje. Overigens is die snavel nog lang genoeg, maar voor een hoornraaf is het wel een kleintje. Iedereen vraagt zich af of het vrouwtje met een dergelijke snavel nog wel in staat zal zijn om haar jong(en) groot te brengen. Hoornraven zijn namelijk familie van de neushoornvogels en metselen zich weliswaar niet in, maar de vrouw blijft wel voor een lange periode in het nest, ook als jongen al zijn geboren. De man sleept al het voedsel aan en de vrouw voert dat aan haar jongen in het nest. Zal zij dat nu nog wel kunnen met die snavel?

Een test in 2005

We besluiten de proef op de som te nemen en het nog een jaar aan te zien. Hoornraven kunnen een hoge leeftijd bereiken en we kunnen het ons dus permitteren als blijkt dat de vrouw haar jongen niet kan grootbrengen met haar korte snaveltje. In juni van dit jaar verdwijnt de vrouw in de nestkast. Bij een nestcontrole eind juli blijkt dat er een jong in de nestkast aanwezig is dat al wat kleine stoppeltjes krijgt! Ook wordt er een onbevrucht ei verwijderd. Eind augustus wordt er nog een keer in de nestkast gekeken en zit het jong al goed in de veren. Dat kijken in de nestkast is overigens niet zonder gevaar. Met een ladder aan de buitenkant van de volière klimmen om in de nestkast te kijken terwijl de man met zijn grote snavel je probeert te raken door het gaas heen is een hele onderneming… In september wordt het jong steeds vaker gezien terwijl zij (inmiddels weten we dat het een vrouwtje is) met haar snavel uit de nestkast hangt. Begin oktober vliegt ze dan eindelijk uit. Als u gaat kijken is het nog makkelijk te zien wie het jong is: de blauwe keelzak is namelijk nog wel heel erg vaal.