Apenrots: van oud naar nieuw in de dierentuin

Het is nog niet zo heel lang geleden dat de apenrots een heel belangrijk punt was in de dierentuin, vooral voor kinderen.

En terecht, er was altijd wel iets te zien, en op drukke dagen stonden bezoekers vaak rijen dik naar de apen te kijken en ik moet bekennen dat ik mijn hart wel eens vasthield als moeders hun kind op het muurtje hadden gezet en het kind dan vrolijk met de benen aan de binnenkant van de kuil bungelend naar de apen zat te kijken.

Misschien hebt u aan het eind van de middag, als het in voor- of najaar al donker werd, wel eens gezien hoe de apen allemaal de rots op klommen om te gaan slapen, elk op zijn eigen plekje. Mantelbavianen doen dat in de vrije natuur ook. Ze leven daar op savannen en in woestijnachtige gebieden. Daar staan niet zoveel bomen en daarom zoeken de verschillende groepen elke nacht de rotsen op, waar ze, veilig voor hun vijanden (panters bijvoorbeeld), kunnen overnachten.

In de vrije natuur leven ze in groepjes, die elk door een volwassen mannetje geleid worden. Die groepjes blijven altijd een beetje bij elkaar uit de buurt, en in onze kuil was maar plaats voor een zo'n groepje. Als er dus een mannetje volwassen werd en vond dat hij ook wel een paar vrouwtjes om zich heen kon verzamelen ontstonden vaak problemen.

Er was in de tijd dat de apenrots in onze tuin bewoond was nog geen voederverbod, en na een drukke dag was soms de bodem van de apenkuil bijna bedekt met koekjes, pinda's en wat niet al. Daar hadden de verzorgers dan weer veel werk mee, want al die troep kon natuurlijk niet blijven liggen en natuurlijk was het niet goed voor de apen, die zich volstopten met koekjes en snoepjes in plaats van de dingen die ze eigenlijk zouden moeten eten.

En er viel ook nog wel eens iets niet-eetbaars in de kuil. Een tasje werd in korte tijd gesloopt, waarbij bij alles wat er uitkwam eerst werd geprobeerd of het lekker was. Dat apen daarbij andere maatstaven aanleggen dan wij kon iedereen (en als er zoiets gebeurde stond het in korte tijd zwart van de mensen!) zien: lippenstift en sigaretten bleken dan op zijn minst een aandachtig proeven waard.

De inzichten over het houden van dieren veranderden en ook dit verblijf voldeed absoluut niet meer aan de eisen die we tegenwoordig stellen. Veel te klein, de nachtverblijven waren hopeloos verouderd, te klein en vervallen en ook de rots zelf leed aan aftakelingsverschijnselen. Steeds beter kon je zien dat vooral de Tweede Wereldoorlog op veel plaatsen zijn sporen had achtergelaten.

Dus gingen de mantelbavianen naar een andere dierentuin, werden de nachthokken gesloopt en de kuil, nadat de rots in het centrum ook was afgebroken, grotendeels opgevuld.

De ronde muur die overbleef bood wel mogelijkheden voor kleinere dieren en zo kwam er het verblijf voor de vosmangoesten. Op de plek waar u nu naar de dieren kunt kijken, waren vroeger de nachthokken van de apen. Een stukje van de grote rots die vroeger in het midden stond, wordt ook nog gebruikt. Het is verwerkt in het goed gecamoufleerde nachtverblijf van de mangoesten.